Güven ile Rahman’a Bağlanma; Tevekkül

Tevekkül güvenip dayanmak demektir. Dayanacağız ama kime ? Aciz bir kula mı ? Yoksa aciz kulların Rabbi ‘ ne mi ?
Elbette ki Rahman ve Rahim olan Allah’a. Kuşlar göç ederken kullara sormazlar sıcak olan yeri. Allah’a güvenip dayanarak O’ndan öğrendikleri yerlere göç ederler.
Başımıza türlü olaylar gelir ve biz bela olarak görürüz. Bazen umut ederiz . Belki 5 gün belki 5 yıl. Bazen umduğumuz gibi olmaz . Bazen de kalbimizden geçeni verir Yaradan. Gözümüzü acmazsak güneşin doğduğunu da göremeyiz. Yani Allah’a sığınmadan O’nun bizim için neyi hayırlı kıldığını bilemeyiz. Hayatta başımıza gelenleri Rahman’ a sığınarak karşılar isek sonuç bize göre olumlu ya da olumsuz da olsa başımızın üzerine diyebilmeliyiz. Bize imkansız görünen şeyleri Rabbim “Ol” der ve oluverir.
Olana şükür olmayana razı olmak gerekir. ” İşte bu Rabbim Allah’tır. Yanlız O’na tevekkul ettim ve ancak O’na yöneliyorum.” ( Şuara/10) diyebilmeliyiz.
Hiçbir gayret göstermeden tevekkül etmek yeterli değildir. ” İnsana ancak çalıştığının karşılığı vardır.” ( Necm/ 39) ayetinde de belirtildiği gibi. Emek vermeden tevekkül boşta kalır. Siz hiç ekilmemiş tarladan mahsul alan çiftçi gördünüz mü ? Kul önce tarlaya ekmeli sonra da alacağı mahsul için Allah’a güvenmelidir.
Peygamberimiz döneminde bir kişi Peygamberimize ” Devemi bağlayayım mı , yoksa tevekkül mü edeyim? ” diye sordu.Peygamberimiz ona ” Deveni sağlam bağla sonra tevekkül et.” Buyurmuştur.
Peygamberimizin buyurduğu gibi bizler de yaptığımız işlerde ipin ucunu sıkıca bağlayıp gönlümüzü de tevekkül ile Rahma’a bağlayalım.