Meyli Dünya Zayi Ahiret

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM
Zühd dünyaya karşı rağbetin ve hırsın zıttıdır. Ahiret hayatını düşünerek dünya ile araya mesafe koymaktır. Dünya ile arasına mesafe koyup güzelliklerine dalmayan mümin Allah’a yaklaşır. Fakat dinimizde hiçbir şeyin ifrat derecesinde olmaması gerekir. Yani tamamen ahirete bağlanıp başka hiçbir şeye ihtiyacın olmadığını düşünmek değil de iki alemi de dengede tutmak gerekir. İnsanlardan uzaklaşmak ve tamamen soyutlamak Allah’a yaklaştığımızı düşündürebilir ama belki Allah’a yaklaştıran dostlar edinerek kendi başımıza yapamayacağımız kadar ibadet edebiliriz. Dünya ile ahiret arasında dengede tutmak için bir ip tuttuğunuzu düşünün. Hangisini abartılı çekip dengeyi bozarsak orası üzerimize yıkılır. Dünyada insanın nefsine uygun birçok aldatmaca vardır. Filmler, diziler, kalbe Allah’ı unutturan şarkılar, binbir çeşit yiyecekler, eğlence mekanları…dalmak isteyene deniz çoktur. Mühim olan çok derin dalıp boğulmamaktır.
Her konuda örnek almamız gereken Allah’ın Resulu ‘ nu bu konuda da örnek almalıyız. Peygamberimiz hiçbir zaman ne dünya hayatına ne de dünya malına gönlünü bağlanmıştır. Ona dünya sorulduğunda “Dünyadan banane? Benim dünyadaki durumum; bir ağaç altında gölgelenip sonra onu terkle çekip giden yolcu misalidir. ” diye cevap vermiştir. Bize düşen Resuli Ekrem’in kalbini taklit ise dünya sevgisini kalbimizden çıkarmakla başlayabiliriz. Belki hiç varlığımız olmayabilir. Yada çok varlıklı da olabiliriz. Yokluğa yetinmek varlığa da şükür gerek. Varlık var ise Allah için harcayarak değer katılabilir. Para eşya ile takas yapılan bir kağıt parçasından ibarettir lakin Allah yolunda harcanır ise değerlenir.
Dünya da mevki kazanmak da dünyaya meyl ettirir. Makam yüceldikce nefsi doyup başka hiçbir şeye ihtiyacının olmadığını düşünen insan makamı verenin de zamanı geldiğinde alanında Yaradan olduğunu unutur ve ahiret hayatı sersefil olur. Dünya da var mıdır Peygamber’ den üstün? Lakin Hangimizin onun gibi hasır üzerinde uyumaktan sırtında izler çıktı? Bizler hep rahat yataklarda uyuduk. Yatağın kalitesi arttıkça mideler tıka basa doldukça sabah namazlarına kalkmaz olduk. Uykuya daldık da dünya denizinde boğulduk. Sofralara oturunca yemeklerin güzelliğine dalıp besmeleyi unuttuk. Dinin temel taşları dünyaya gönül verdikçe yerinden oynadı. İslam dünyadaki çiçeği koklayıp tefekkür etmekti biz ise çiçeğin kokusundan sarhoş olup Yaradan’ı unuttuk…Hepimiz boş çantalar ile dünyaya gönderildik. İçlerini ahiret yurdu için doldurup geri dönecektik. Dünyayı görünce oradaki ışıklar gözlerimizi aldı. Çantalar boş kaldı dünya hayatı ise ahireti unutanlar ile zengin oldu. Sandık ki asıl yarış dünya malında. Allah’ın onun yolunda kullanalım diye verdiği akıl ile kazandığımız mevkinin sevdası ile doldu yüreklerimiz. O mevkiye gelebilmek için terler akıttık belki. Uykusuz kaldık gecelerce. O uykusuz kaldığımız gecelerde aklımıza gelmedi iki rekat teheccüt namazı kılmak. Mevkiye kavuşunca belki birçok övgü duyduk. Dizginleyemedik nefsimizi çünkü biz o anda kibir ile meguldük. Akıl bahane, biz gönlümüz ile var olduk. Oraya neyi koyduk ise onun kulu olduk.
Birçok kez sohbet için bir araya geldik. Cehalet ile süslü cümleler içeceğimiz, yaptığımız dedikodular ise zevkle ciğnediğimiz sakızımız oldu. Ömrümüz uzundur diyerek malayani konuşmalar, gerçeğe uygun olmayan şakalar ile doldurduk zamanı. Ölümü hatrımızdan çıkardık, bi lakis mezarlıkları yavaş yavaş şehirlerin dışına çıkararak başladık unutmaya. İlim ile meşgul olacağımıza dünya hayatını ilim ile takas ettik. Allah dert verdi belki aczimizi anlarız diye,boyun büküp derdimize dua etmek yerine isyan etmeyi tercih ettik.  Ahirete göçmek için dünya sadece kısa bir yolculuktu. Biz manzaraya aldanıp yolumuzu şaşırdık. Cahit Zarifoğlu’nun da dediği gibi;” Burası dünya! Ne çok kiymetlendirdik. Oysa bir tarla idi; ekip, biçip gidecektik. “